‘Nu viecchie òmmo ‘e cucin’,
'Nu juorno, nun aveva che fà.
Pigliaje 'a sartenia e 'o culin’
E 'mParaviso jette a cucinà.
Ttuppe-ttù!.. "San Piè, arapite!
Ve vulia pote’ servì".
"Site 'e Trentule? Trasite
E facitece sentì!"
"V'avimm' 'a fà provà’ ddoje, ttre piattiell’
Ca tutt' 'o Paraviso ha da spullecà’.
Maccarune ‘e casa, raù 'e purpetiéll’,
Rrobba ca sulo a Trentule se fa!"
E 'a sera 'mParaviso se magnaje
E tutt' 'e Sante jettero a scurchiglià.
'O menù nun ferneva maje:
"Pàccheri, pecuriéllo, cicerchie e baccalà".
"Ah, San Piè, chesti porzione,
Sulo Trentule 'e ppò fà!
Arapite 'stu barcone!
'A sentite 'sta bontà?
E sott' 'o sole e 'a luna vuje sentite
'St’ addòre, ca è addòre de ragù!
Si po' scennite llà, nun 'o ccredite?
Vuje 'mParaviso nun turnate cchiù!"
Ma, doppo poco, d' 'a malincunia
‘St’ òmmo se sentette 'e piglià.
Suffreva 'nu poco 'e nustalgia
E a Trentule vulette turnà.
"Mo, San Piè, si permettite,
Io v'avess' 'a salutà".
"Site pazze! Che dicite?
Nun vulite restà ccà?"
"Nuje simmo 'e 'nu posto ca’ te piglia
Ca nulla tene ma nun se fa lassà.
‘O purtòne! ‘a prèta! ‘a famiglia!
'O Paraviso nuosto è chillu llà!"
e. a. ste’
